Czy zdrada to obsesja, choroba? – zespół Otella

Mówi się „nie ma miłości bez zazdrości” jak w każdym porzekadle i tutaj znajdujemy ziarno prawdy. Osoby, które kochają się, są ze sobą w związku zawsze w specyficznych sytuacjach mogą poczuć ukłucie zazdrości. Tylko ludzie, którzy nie kochają, nie czują się zagrożeni, wszystko im obojętne czy bliska osoba będzie z nimi czy też nie. Jeżeli zdaje ci się, że twój chłopak/facet nie jest o ciebie zazdrosny to jeszcze nie znaczy, że cię nie kocha! Są osoby, które po prostu tego nie pokazują po sobie, muszą zostać doprowadzone naprawdę do ostateczności by pokazać ową zazdrość. Z drugiej strony są osoby, które mają tendencje do zazdrości i na każdym kroku prezentują ją. Jednak trzeba pamiętać, że związek bazuje na wzajemnym zaufaniu, bez niego związek nie jest związkiem, bo jak można być z kimś nie ufając mu? Jak można w tedy myśleć o dorosłym życiu i stworzeniu silnej, stabilnej rodziny?
Historia naszego Szekspirowskiego bohatera Otella jest tragiczna, zakochał się on z wzajemnością w kobiecie o imieniu Desdemona. Jego miłość była tak wielka, że wchodziła w przesadną i w skrajną zazdrość, omamiony przez nią zabił swoją ukochaną, która jak okazało się później była niewinna! Zrozpaczony Otello popełnił samobójstwo. We współczesnej psychiatrii jego imieniem nazwano właśnie najbardziej patologiczny objaw zazdrości.
Zazwyczaj zespół Otella opiera się na tym, że ich desdemony naprawdę są wierne, a posądzane są o Bóg wie jakie czyny, najczęściej dowodami przeciw ich niewierności są błahe rzeczy, takie jak np. kwit z pralni.
Psychiatrzy i psychologowie zgodnie twierdzą, że na zespół Otella przeważnie chorują osoby uzależnione od alkoholu, jakichkolwiek innych używek czy mających po prostu z innego powodu uszkodzony centralny układ nerwowy.
Choroba rzutuje na całą rodzinę, jedynym rozwiązaniem jest leczenie, jednak chorzy zazwyczaj unikają spotkania z lekarzem, dlatego niejednokrotnie stosuje się nakazy sądowe.
Zespół Otella jest na tyle okropny, że człowiek sam przestaje kontrolować siebie. Wiecznie, oskarża, podejrzewa, szpieguje swojego partnera, który w pewnym momencie przecież może powiedzieć dość! W skrajnej chorobie chory może mieć dodatkowo przeświadczenie o prześladowaniu go przez cały otaczający go świat.
Należy pamiętać, że zazdrość taka ma objawy cykliczne:
- zazdrość narasta i narasta w człowieku
- następuje skumulowanie tej zazdrości, aż w końcu z całym impetem zostaje wyrzucona
- następuje okres godzenia się i przepraszania, obiecania poprawy
- występują wręcz wspaniałe, wymarzone chwile
- zazdrość znów powoli zaczyna się zbierać i tak od początku

Według pewnej hipnoterapeutki Haliny Gąsior chory musi odczuwać zazdrość bo bez niej pozostałaby mu pustka, bezradność, nuda.